მის ბავშვობაში კიდევ ერთი სასწაული აღსრულდა: - ერთ დღეს ღვთისმშობლის სასწაულთმოქმედი ხატი ქალაქში ლიტანიობით გამოაბრძანეს. პროცესიამ ის ქუჩაც განვლო, სადაც მოშნინები სახლობდნენ... უეცრად თავსხმა წვიმამ დაუშვა, გზის შესამოკლებლად ხატი მათ ეზოში შეაბრძანეს... აღათიამ ავადმყოფ შვილს ხელი სტაცა და ხატს მიაახლა, რის შემდეგაც ბავშვი, ღვთისმშობლის აღთქმისამებრ, სრულებით განიკურნა...
ყმაწვილს თან დაჰყვა უიშვიათესი გონებრივი შესაძლებლობები, განსაკუთრებული მეხსიერება და საოცარი, უფაქიზესი მგრძნობელობა, რომელიც სიცოცხლის ბოლომდე შეინარჩუნა... ამიტომ, რასაც ხელს მოჰკიდებდა, სწრაფად, გულითადად და საფუძვლიანად ითვისებდა. ძველი დროის ბრძნული და კეთილგონიერი წესის წყალობით ყმაწვილებს ჯერ ლოცასა და ფსალმუნებში განსწავლიდნენ და შემდეგ – ბიბლიასა და წმინდა მამათა ცხოვრებანსა თუ სხვა ღვთივსულიერ საგნებში, რაც გონებასაც სათნოდ კვებავდა და სულსაც... პროხორემ ჩინებულად აითვისა ყოველივე და თავისუფალ დროს წიგნთა კითხვაში ატარებდა. როგორც მრავალი წმინდანისთვის, პროხორესთვისაც უცხო იყო ჩვეულებრივი ბავშვური თამაშობანი და სულიერად მსგავს თანატოლებს ეძებდა. მალე იპოვა კიდეც ხუთი მეგობარი, რომელთაგან ორი მასთან ერთად წავიდა საროვოში, ორი - სხვა სავანეში, ერთი მათგანი კი მხოლოდ იმიტომ დარჩა ერში, რომ მშობლების გარდაცვალების შემდეგ ხუთი ძმისა და სამი დის მეურვეობა დაეკისრა...
სხვათა შორის, ყმაწვილ პროხორეზე წმინდა და კეთილისმყოფელი გავლენა იქონია ერთმა ,,ღვთის მონამ", ქრისტესთვის შეშლილმა კურსკელმა სალოსმა, რომლის სახელიც ისტორიას არ შეუნახავს. მისნაირები იმ დროს მრავლად იყვნენ რუსეთში და წმინდა საქმეს უხილავად აღასრულებდნენ...
სწორედ ერთი მათგანი შეხვდა თავის ორ ვაჟთან ერთად ქალაქში მიმავალ აღათიას... პროხორეს დანახვაზე სალოსმა აღმოთქვა: - ,,ნეტარ ხარ, ქვრივო, ამგვარი შვილის პატრონო, რომელიც სამომავლოდ ყოვლადწმინდა სამების წინაშე დიდი შუამდგომელი და სამყაროსათვის მხურვალე მლოცველი იქნებაო!"
ამ ღვთისკაცთან ურთიერთობამ პროხორეს ცხოვრება შეცვალა, - როგორც დამშრალი მიწა - ნამს, ისე ისრუტავდა მისგან ყოველივე ნათელს და წმინდას... აღათიას ყოველივე ეს ახარებდა, თუმცა, უმცროსი ვაჟის დახმარება ძალზე სჭირდებოდა: - აგურის ქარხნისა და ტაძართა შენების გარდა ოჯახი საყოფაცხოვრებო მაღაზიასაც ფლობდა, სადაც თავად პროხორესაც უწევდა ვაჭრობა.
ჭაბუკი არც ამგვარ შრომას გაურბოდა, მაგრამ მისი გული უკვე ღმერთს ეკუთვნოდა. თავიდან შეეცადა, სულიერი ღვაწლი საეროსთან შეეთავსებინა, მაგრამ მალე დარწმუნდა, რომ უფლისადმი ყოვლისმომცველი სიყვარულით აღვსილს მიწიერ საქმეთა ტვირთვა აღარ შეეძლო... მის გულში დროსთან ერთად განმარტოების და სულიერი ცხოვრების დიდი წყურვილი ცხოველდებოდა, რასაც თანატოლნიც მიესალმებოდნენ და ღვთისმოყვარე დედაც, რომლის გულიც უკვე მზად იყო ამგვარი მსხვერპლისთვის, ამიტომ როდესაც შვილმა ამდენი ხნის ნატვრა გაუმჟღავნა, აღარც გაჰკვირვებია, - ეს ჯვარიც ჩვეული მორჩილებით მიიღო და სიყვარულით დაუთმო შვილი უფალს.
საიმდროოდ არაერთი კურსკელი შეუდგა ბერულ გზას, მრავალი მათგანი საროვოს უსიერ ტყეებს შეეხიზნა, რომელთა შორის განსაკუთრებულად გამოირჩეოდა მამა პახომი ლეონოვი, პროხორესავით კურსკელი.
დედის თანხმობის მიღებისთანავე შეეცადა პროხორე, ბერად აღკვეცისთვის კურსკის საზოგადოებიდან დათხოვნის უფლება მიეღო, რის შემდეგაც ხუთი მეგობრითურთ კიევო - პეჩორის ლავრაში განიზრახა გამგზავრება.
გულისამაჩუყებელი იყო ახლობლებთან გამოთხოვება: - ძველი წესისამებრ, მდუმარედ დასხდნენ, შემდეგ პროხორემ დედისაგან ლოცვა - კურთხევა გამოითხოვა, მაგრამ მანამ აცრემლებულმა აღათიამ შვილი მაცხოვრისა და ღვთისმშობლის ხატებს ამთხვია და გზა მოზრდილი, სპილენძის ჯვრით დაულოცა, რომელიც წმინდანს სიკვდილამდე არ განუშორებია.
ექვსმა მეგობარმა ერთად დატოვა მშობლიური ქალაქი და ღვთივკურთხეულ კიევს მიაშურა...
შვიდი საუკუნით ადრე იგივე გზა განვლო სხვა დიდმა მოღვაწემ, ,,რკინისად" წოდებულმა თეოდოსი პეჩორელმაც, რომელსაც, წმინდა სერაფიმე საროველისაგან განსხვავებით, დედისეული კურთხევა არ წაჰყოლია...

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

<

12345678910

>