თავი 4

წმინდა ნიკოლოზის მირონლუკიის მთავარ ეპისკოპოსად დადგინება. მისი ღვთივსათნო ცხოვრება მღვდელმთავრობისას

უფალმა ღმერთმა, რომელმაც არ ისურვა, წმინდა ნიკოლოზი ყველასთვიც უცნობი დარჩენილიყო პალესტინის უდაბნოში, ახლაც არ ინება, რწმენისა და ღვთისმოსავობის ისეთი საგანძური, როგორიც ეს ღვთის კაცი გახლდათ, დაფარულიყო მონაზვნის ვიწრო კელიაში. დადგა ჟამი, წმინდა ნიკოლოზი ლუკიის ეკლესიის ხელმძღვანელი უნდა გამხდარიყო და ადამიანები სახარებისეული სწავლების ნათლით და ღვთისმოსავი ცხოვრებით გაენათლებინა. ერთხელაც, მონასტერში, ლოცვაში განმარტოებულ წმინდა ნიკოლოზს ხმა მოესმა: "ნიკოლოზ, თუ გინდა, ჩემგან გვირგვინი მიიღო, ადამიანების სამსახურში უნდა ჩადგე". წმინდა ძრწოლამ შეიპყრო იგი ამ სიტყვების გაგონებისას; ამასთან, ვერ მიმხვდარიყო, რას უბრძანებდა ეს საკვირველი ხმა. იმავე ხმამ კვლავ უთხრა: "ნიკოლოზ, ეს სავანე ის მინდორი არ არის, სადაც შეძლებ იმ ნაყოფის გამოღებას, რომელსაც მე შენგან ველი. ახლა კი წადი სოფელში ადამიანებთან შენში ჩემი სახელის განსადიდებლად".

წმინდა ნიკოლოზი მიხვდა, რომ ეს ხმა უეჭველად უფლის ხმა იყო, სავანის დატოვებას და სოფელში წასვლას უბრძანებდა, რათა რწმენითა და კეთილი საქმეებით განედიდებინა ღვთის სახელი. მუდამ ღვთის ნების მორჩილმა მაშინვე დატოვა ეს წმინდა ალაგი. თუმცა ამჟამად თვითონაც დარწმუნდა, რომ ერისკაცთა ქრისტიანი ხელმძღვანელის საპატიო ადგილი უნდა დაეკავებინა, კვლავინდებურად ცდილობდა, თავი აერიდებინა ადამიანური დიდებისა და პატივისთვის: ამიტომაც სავანიდან წამოსულმა, საღვთო განგებულებით, კვლავ უარი თქვა მშობლიურ ქალაქში დასახლებაზე, სადაც მას ყველა იცნობდა და საცხოვრებელ ადგილად ქალაქი მირონი აირჩია, რომელიც ლუკიის მხარის დედაქალაქი და მიტროპოლია გახლდათ. თანაც, ამ ქალაქში, მას არავინ არ იცნობდა და ადვილად გაექცეოდა ადამიანურ დიდებას. აქ გლახაკივით ცხოვრობდა და არ იცოდა, თავი სად მიედრიკა, თუმცა საეკლესიო ლოცვებს არ აკლდებოდა. რამდენადაც თავს იმდაბლებდა ღვთის კაცი, იმდენადაც ამპარტავანთა შემმუსვრელმა და მდაბალთა ამამაღლებელმა უფალმა აღამაღლა იგი.

წმინდა ნიკოლოზის მირონში ყოფნის დროს გარდაიცვალა ლუკიის მთავარეპისკოპოსი იოანე. ახალი მთავარეპისკოპოსის ასარჩევად მთელი ლუკიიდან შეიკრბნენ მღვდელმთავრები. ბევრი ჭკვიანი და პატიოსანი ადამიანი წარადგინეს ამ უმაღლესი თანამდებობის დასაკავებლად, მაგრამ საერთო აზრამდე ვერა და ვერ მივიდნენ. უფალი ამ ადგილს უფრო ღირსეულ ადამიანს უმზადებდა. როცა კანდიდატზე ვერ შეთანხმდნენ, ეპისკოპოსებმა გადაწყვიტეს, რომ ეს მნიშვნელოვანი საქმე მთლიანად ღვთის ნებაზე იყო დამოკიდებული. ამიტომაც მხურვალე ლოცვით შეევედრნენ უფალს, რათა მიენიშნებინა ის ადამიანი, რომელიც უფრო ღირსეული აღმოჩნდებოდა მირონის მთავარეპისკოპოსობისთვის.

უფალმა, რომელიც ბრძნულად ხელმძღვანელობს ეპისკოპოსებს, შეასრულა მათი ღვთისმოსავი თხოვნა. მხურვალე ლოცვისას, ერთ-ერთ უხუცეს ეპისკოპოსს გამოეცხადა ნათლით მოსილი კაცი და უბრძანა, ღამით ტაძრის ბჭეში დამდგარიყო და დაჰკვირვებოდა, თუ ვინ მოვიდოდა ტაძარში პირველი დილის ღვთისმსახურებაზე: ეს იქნებოდა სწორედ ის ღვთის რჩეული, რომელიც მღვდელმთავრებს მთავარეპისკოპოსად უნდა დაედგინათ. თან მისი სახელი - ნიკოლოზიც გამოეცხადა. საღვთო გამოცხადების მიღების მერე უხუცესმა მღვდელთმთავარმა ამის შესახებ დანარჩენ ეპისკოპოსებს აუწყა, რომელთაც ამ ღვთიური წყალობის გამო უფრო გააძლიერეს თავიაანთი ლოცვები, თვითონ კი ტაძრის ბჭეში დადგა და ელოდა უფლის რჩეულის მოსვლას. ცისკარის ჟამმა მოაღწია. წმინდა ნიკოლოზი ჩვეულებისაებრ შუაღამისას დადგა ლოცვაზე და ყველაზე უწინ მოვიდა ტაძარში. შესასვლელთან ის გამოცხადების მხილველმა ეპიკოპოსმა შეაჩერა და სახელით მიმართა. უხუცესი მღვდელმთავრის კითხვით გაოცებული წმინდანი თავიდან დუმდა. როდესაც ეპისკოპოსმა დაჟინებით ჰკითხა სახელი, მან თავმდაბლად და ჩუმად უპასუხა: "მეუფეო, შენი სიწმინდის მონას ნიკოლოზს მეძახიან".
ეპისკოპოსის სახელით და თავმდაბლობით ეპისკოპოსი დარწმუნდა, რომ სწორედ ის იყო ღვთის რჩეული, რომელსაც მირონის საეპისკოპოსო კათედრა უნდა დაეკავებინა. მოჰკიდა ხელი და შეკრებილ ეპისკოპოსებთან მიიყვანა. მათ სიხარულით მიიღეს იგი და ტაძრის შუაში დააყენეს. ამასობაში მთავარეპისკოპოსის სასწაულებრივი არჩევის ამბავი, მიუხედავად გვიანი ღამისა, მთელ ქალაქს მოედო და ტაძარი ხალხით აივსო - ღვთის საკვირველი რჩეულის ნახვა სურდათ. ეპისკოპოსმა, რომელიც საკვირველი ხილვის ღირსი შეიქმნა, იქ მყოფთ ასე მიმართა: "მიიღეთ, ძმანო, თქვენი მწყემსი, რომელსაც თქვენთვის სულიწმინდამ სცხო, რომელსაც არწმუნა ღმერთმა თქვენი სულების წინამძღოლობა. არა ადამიანურმა კრებამ, არამედ ღვთაებრივმა მსჯავრმა დაადგინა იგი. აი, ახლა გვყავს ის, ვინც გვსურდა. მისი ბრძნული ხელმძღვანელობით თამამად შეგვიძლია წარვსდგეთ უფლის წინაშე მისი დიდებისა და განკითხვის დღეს". ესმათ რა ეს სიტყვები და იხილეს ღვთის რჩეული, მორწმუნე ერმა მხურვალე მადლობა შესწირა უფალს, მისი საკვირველი შეწევნისათვის.

როცა წმინდა ნიკოლოზმა შეიტყო, რომ მისი მღვდელმთავრად კურთხევა სურდათ, დიდხანს უარობდა. მაგრამ დაუთმო ეპისკოპოსების და მორწმუნე ერის თხოვნას და მთავარეპისკოპოსობას დათანხმდა.

კონსტანტინოპოლის პატრიარქი წმინდა მეთოდე მოგითხრობს, რომ წმინდა ნიკოლოზს ჯერ კიდევ ლუკიის მთავარეპისკოპოს იოანეს სიკვდილამდე საოცარი ხილვით ეუწყა მომავალი მღვდელმთავრობა. ერთ ღამეს იხილა იქვე, ახლოს მდგარი, ბრწყინვალე ნათლით მოცული მაცხოვარი ჩვენი, უფალი იესო ქრისტე, რომელმაც ოქრო-მარგალიტით შემკული სახარება გადასცა, მეორე მხარეს კი ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელი იდგა და სამღვდელმთავრო ომოფორს აფენდა.

ეპიკოპოსთა კრებამ წმინდა ნიკოლოზს მირონ-ლუკიის მთავარეპისკოპოსად ხელნი დაასხა. ამგვარად, ხვიმირის (წისქვილში ხორბლის ჩასაყრელს ჰქვია) ქვეშ მდგარი სარწმუნოებისა და ღვთისმოსაობის ლამპარი მთელი მირონლუკიის ეკლესიისთვის აღმობრწყინდა.

მირონლუკიის ეკლესიის მთავარეპისკოპოსად დადგინებისას წმინდა ნიკოლოზმა უთხრა საკუთარ თავს: "ნიკოლოზ, ამიერიდან შენი ხარისხი და ადგილი საზოგადოებაში, მოითხოვს შენგან, რომ მთლიანად სხვებისთვის იცხოვრო და არა საკუთარი თავისთვის". მას მერე აღარ ჰფარავდა კეთილ საქმეებს და ადრინდელივით სიამაყისა და პატივმოყვარების გარეშე, სამწყსოს სიკეთისა და ღვთის სახელის განსადიდებლად, აღასრულებდა ყოიველივეს, სიტყვისაებრ მაცხოვრისა: "ეგრეთ ჰბრწყინევდინ ნათელი თქვენი წინაშე კაცთა, რაითა იხილნენ საქმენი თქუენი წინაშე კაცთა, და ადიდებდენ მამასა თქვენსა ზეცათასა" (მათე 5,16), როგორც ბრძანებს წმინდა დიმიტრი როსტოველი, ის იყო "კეთილ საქმეთა სარკე თავისი სამწყსოსათვის". და პავლე მოციქულის სიტყვისაებრ, "სახე ექმენ მორწმუნეთა მათ სიტყვითა, სლვითა, სიყვარულითა,სულითა, სარწმუნოებითა, სიწმიდითა" (1 ტიმოთე, 4,12).

ის იყო მშვიდი და უბოროტო გულისა, მდაბალი სულისა, უცხო გახლდათ მისთვის ყოველგვარი მედიდურება და თავნებობა. მიუხედავად თავისი მაღალი ხარისხისა, წმინდა ნიკოლოზი კვლავ ძველებურად მკაცრ ზომიერებას და უბრალოებას იცავდა: ეცვა უბრალო სამოსი, ჭამდა სამარხვო საჭმელს, იმასაც დღეში ერთხელ, საღამოს. დიდებული მწყემსმთავარი მთელი დღე მოწყალებისა და სამოძღვრო საქმეებით იყო დაკავებული. მისი სახლის კარი ღია იყო ყველასთვის: თითოეულს სიყვარულითა და სითბოთი იღებდა. იგი ობოლთათვის გახლდათ მამა, გლახაკთათვის - გამომზრდელი, მტირალთათვის - ნუგეშინისმცემელი, დაჩაგრულთათვის კი ქომაგი. ამ ფრიად ძნელ საქმეებში მას გულმოდგინედ ეხმარებოდა ორი მღვდელი: პავლე როდიელი და თეოდორე ასკალონელი, "მთელ საბერძნეთში ცნობილი კაცნი". მათთან და სხვა თანაშემწეებთან ერთად დაუცხრომელად და წარმატებით იღვწოდა წმინდა ნიკოლოზი და მისი სამწყსოც ძლიერდებოდა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე


წმინდა ნიკოლოზთან დაკავშირებით ასევე შეგიძლიათ წაიკითხოთ სხვა სტატიები - გადადით ლინკზე

<

12345678910

>