უტყუარი ნიშანი იმისა, რომ გულში მარცვალიც კი არა გვაქვს ღვთის სიყვარულისა, ისაა, რომ ზარმაცად ვეკიდებით მისდამი მსახურებას, უხალისოდ ან საერთოდ არ ვასრულებთ ჩვენს მოვალეობებს მის მიმართ. ნეტარი ავგუსტინე სამართლიანად შენიშნავს: "უფლის მოყვარე ადამიანს შრომა არ უმძიმს.

სხეულს სული ანიჭებს სიცოცხლეს, სულს - ღმერთი. ამიტომ ჭეშმარიტად ცოცხალია მხოლოდ ის სული, რომელშიც ღვთის მადლია დავანებული; როგორც სხეული კვდება ხორცთან გაყრის შემდეგ, ისევე კვდება სულიც ღმერთთან ურთიერთობის გარეშე.

ნუ გაამყარებ უწინ ჩადენილ ცოდვებს შენს სულში მათი ხშირი გახსენებით, რათა კვლავ და კვლავ არ განგიახლდეს მათი დაგემოვნების სურვილი. მტკიცედ გჯეროდეს, რომ ისინი იმავე წამს მოგეტევა, როცა ღმერთს მიუძღვენი საკუთარი თავი და გულწრფელად შეინანე. ამაში ნურასოდეს დაეჭვდები.

წმინდა წერილის სწორად გაგება ძალუძთ მხოლოდ წმინდა გულის მქონეთ, რომელნიც მასში ღვთის ნებასა და განგებას შეიცნობენ, ვნებათაგან განუწმენდელ ადამიანს კი ის დაბრკოლებად ექცევა. ამიტომ იკითხეთ წმინდა მამათა თხზულებები, სადაც ისინი წმინდა წერილს განმარტავენ.

ბავშვების საერო აღზრდის ნაყოფი, რომელიც ერთი მხრივ მხოლოდ საერო მწერლების ცხოვრებასა და შემოქმედებაზე, ხოლო მეორე მხრივ წმინდა წერილისა და ეკლესიისგან განდგომაზეა დაფუძნებული, ასეთია:

"არ განურისხდე არავის და არც არავის გამო მრისხანებდე, არამედ ყველას შეუნდე შეცოდებანი".

*უნდა ვებრძოლოთ საკუთარ თავს, რათა მრისხანებამ არ იმძლავროს ჩვენს სულში და ბილწი გულისთქმა არ მთავრობდეს ჩვენზე, რათა, როგორც საღმრთო წერილი გვასწავლის, ”გულისწყრომამან კაცისამან სიმართლე ღმრთისაი არა ქმნის” (იაკობი 1:20) და ”მერმე გულისთქუმაი იგი მიუდგის და შვის ცოდვაი და ცოდვაი იგი სრულ იქმნის და შვის სიკვდილი” (იაკობი 1:15).