"რაც უფრო სულიერია ადამიანი, მით მეტად ეშინია ცოდვისა, ისევე, როგორც უფსკრულის პირას გამოფხიზლებულ მთვარეულს მის წინაშე საშინელი შიში იპყრობს. მართლაც, ცოდვილები მორალური მთვარეულები არიან.

უფალს ისე არაფერი სძაგს, როგორც ამპარტავნება, რადგან მის მიღმა საკუთარი თავის ღმერთთან გატოლების სურვილი იმალება.

"უდიდესი დანაშაულის გამოსასყიდად, საშინელი სირცხვილისაგან ადამიანთა სულების განსაწმენდად არ იკმარებდა ზეციური მეხთატეხა, ცეცხლი სოდომისა და გომორისა. საჭირო იყო ადამიანთა და ადამიანურ ურთიერთობათა თვისებრივად ახალი კანონი. და ეს კანონი გახლდათ: პატიება, შენდობა, ყოვლის მიმტევებელი სიყვარული".

* "ამპარტავნის სული დიდ სიმაღლეზე ადის და იქიდან თავის თავს წარწყმედის უფსკრულში აგდებს".

* "ვინც ღვთის შეწევნას განეშორება და თავის ძალას მიანდობს სათნოების მოგებას, იმას სჭირს ბოროტი სნება ამპარტავნებისა".

"ერის დაცემა და გათახსირება მაშინ იწყება, როცა ერი, თავის საუბედუროდ, თავის ისტორიას ივიწყებს".
"გავუძელით საბერძნეთს, რომსა და არაბებს, ოსმალ-თურქებს, სპარსელებს, სჯულიანსა და ურჯულოს და დროშა ქართველობისა, შუბის წვერით, ისრით და ტყვიით დაფლეთილი, ჩვენს სისხლში ამოვლებული, ხელში შევირჩინეთ, არავის წავაღებინეთ, არავის დავანებეთ, არავის შევაგინებინეთ.

ნურც მიეპირფერები სხვას და ნურც იმას დაუშვებ, რომ სხვამ დაიმციროს თავი შენს წინაშე და გემლიქვნელოს. პირველი ცბიერი და ვერაგი ადამიანის თვისებაა, მეორე კი - პატივმოყვარისა და ამპარტავნისა.

"ვინ იქნება, მუდამ ძილი რომ სურდეს? საყოველთაო და საღი განსჯით, ღვიძილი უმჯობესია. მაგრამ კაცი მაინც ძნელად ელევა ძილს: ასოებდამძიმებულისთვის ძილი საამო როდია; თუმცა დიდი ხანია ადგომის დროა, მაგრამ მაინც განაგრძობს თვლემას.

სინანულს, როგორც გრიგოლ ღვთისმეტყველი ამბობს, ორი სახე აქვს - იგი წარსულშიც იყურება და მომავალშიც. წარსულში - რათა ჩადენილი ცოდვების გამო იგლოვოს, მომავალში კი - იმიტომ, რომ ეს ცოდვები აღარ განმეორდეს.