ჩვენი პატრიარქი ხშირად ახსენებს ამ წმინდა ადამიანს - ინდოელ ქრისტიანს, სუნდარ სინგხს და მის ცხოვრებას. ვისაც თუნდ ერთხელ უხილავს, არასოდეს დაავიწყდება მადლით, სიმშვიდითა და სიწმინდით ცხებული მისი სახება, რომელშიც უცხადესად ჩანდა ადამიანი არაამსოფლისა - უფლის მოყვარე და მოციქულთა სწორი...

"როდესაც გავქრისტიანდი და წმინდა კაცთა ცხოვრებანი ვნახე, მეგონა, ევროპაში ვპოვებდი ქრისტიანებს ცოცხალი რწმენით, მაგრამ იქ ჩასვლამ იმედი გამიცრუა, რადგან სულ სხვა რამ დამხვდა. უეჭველია, მათ შორისაც არიან ღვთის ჭეშმარიტი მსახურნი, თუმცა ერთეულნი. ყოველი მათგანი ქრისტიანი როდია, ვინც თავს ასეთად მიიჩნევს.

უნებლიეთ ქრისტიანული და წარმართული ქვეყნების მოსახლეობის შედარება ვიწყე. წარმართები ხელით ქმნულ კერპთ მსახურებენ, თუმცა ეგრეთ წოდებულ ქრისტიანულ ქვეყნებში მე კერპთაყვანისმცემლობის უარეს ფორმებს წავაწყდი - ადამიანები აქ საკუთარ თავს ეთაყვანებიან, საერთოდ აღარ ლოცულობენ, ტაძარში სიარულის ნაცვლად გასართობად დადიან, ლოთობენ და უამრავ ცოდვას ეძლევიან. და მაშინ მივხვდი, რომ ევროპულ სახელმწიფოებს არ შეიძლება ქრისტიანული ქვეყნები უწოდო, რადგან იქ ჭეშმარიტ ქრისტიანებს ერთეულთ თუ ნახავთ.

უწინ ვფიქრობდი: რა უბედური ვარ, რომ წარმართულ ქვეყანაში დავიბადე და რა ბედნიერნი არიან ისინი, ვინც ქრისტეს სჯულს ყრმობიდანვე ეზიარა-მეთქი. მაგრამ უცხო ქვეყნების ხილვის შემდგომ აზრი შემეცვალა. ახლა უფალს ვმადლობ და ვადიდებ წარმართულ ქვეყანაში დაბადებისთვის, რადგან ასე მუდამ რელიგიური დაუკმაყოფილებლობის განცდა მქონდა და ჭეშმარიტების ძიებამ ქრისტე მაპოვნინა. ეგრეთ წოდებულ ქრისტიანულ ქვეყნებში კი ადამიანებს ეს დაბადებიდანვე აქვთ და ამიტომ უფალს არც ეძიებენ.

ის, რომ "ქრისტიანთა" რწმენა უსიცოცხლოა, ქრისტეს კი არა, თავად მათი ბრალია, ვინც თავს ქრისტეს მიმდევრად მიიჩნევს, მაგრამ მას, როგორც მოძღვარს, თავი არ მიანდო.

33 წელი იცხოვრა უფალმა პალესტინაში, მაგრამ განა პალესტინა გაქრისტიანდა?! მხოლოდ ერთეულნი გაჰყვნენ მის მაცხოვნებელ მოწოდებას და მოწამებრივი ღვაწლი იტვირთეს. სწორედ ასე გრძელდება დღემდე.

ერთხელ ჰიმალაებში მდინარის პირას ვიჯექი. წყლიდან ლამაზი მრგვალი კენჭი ამოვიღე და გავტეხე... შიგნით სრულიად მშრალი იყო. ის დიდხანს იდო წყალში, მაგრამ ტენმა შიგ მაინც ვერ შეაღწია.

სწორედ ასეა სარწმუნოების თვალსაზრისით ევროპა - აქ ქრისტიანობას ასწლეულების წინ ეზიარნენ, უფალი მათზე მადლს და წყალობას იღებს, მაგრამ, სინამდვილეში, ქრისტიანობა მათ გულს არ ეხება და ცოცხალი რწმენისგან ძალზე შორს არიან. მატერიალიზმმა და ინტელექტუალიზმმა მათ გული გამოუფიტა, ამიტომ აღარ მიკვირს, რომ აქაურებს ქრისტესი არ ესმით. მათ უმრავლესობას თეთრი პირისახე აქვს, გული კი - შავი და წყვდიადით მოცული...

წარმართულ ქვეყნებში ადამიანები ტაძრებში გულმოდგინედ დადიან, უფლის შიშიც აქვთ, ევროპაში კი ოდენ სიამესა და გართობას ეძებენ. წარმართულ ქვეყნებში ადამიანები მშვიდობას და სიწმინდეს ეტრფიან, ამ დროს კი ევროპელნი მარტოოდენ ყოფით სიკეთეებს ეთაყვანებიან. იმის გამო, რომ ეგრეთ წოდებული ქრისტიანული ქვეყნები ქრისტეს დაშორდნენ და გულში უარყვეს მაცხოვარი, ქრისტემ თავი წარმართულ ქვეყნებს გამოუცხადა, სადაც მას იღებენ და ადიდებენ. სწორედ ასე აღესრულება სიტყვა ღვთისა: "ესრეთ იყვნენ წინანი უკანა და უკანანი წინა, რამეთუ მრავალნი არიან ჩინებულ და მცირედნი რჩეულ..." (მათე 20,16).

გახსოვდეთ, რომ "ქრისტიანული ქვეყნების" მკვიდრთ საყოველთაო აღდგომისას მეტი მოეკითხებათ და უფრო მკაცრადაც განისჯებიან, რადგანაც მეტი მიეცათ, ისმინეს წმინდა სახარება, თუმც კი გულში უფალი უარყვეს...

ერთხელ ერთი ევროპელი ქალბატონი დამეკითხა: მუდამ ლოცვისკენ მოგვიწოდებთ, მაგრამ რაღად გვჭირდება ლოცვა, თუკი უკვე ქრისტიანნი ვართო. ამასთან დაკავშირებით ერთი ამბავი მომაგონდა: ერთხელ, ხომალდით მგზავრობისას, გემბანზე ვიდექი და წყალს გავყურებდი. ვხედავდი, როგორ ხტოდნენ დროდადრო წყლის სიღრმიდან თევზები სუფთა ჰაერის ჩასასუნთქად, თუმც კი სუნთქვა წყალშიც ძალედვათ. ადამიანს, რომელიც ამაოებაში ჰგიებს, სულისთვის თუნდაც დროდადრო სუფთა ჰაერი - ლოცვა სჭირდება... ლოცვა ხომ გულის სუნთქვაა, რომელიც უფალთან გვაახლოებს და სიხარულს გვანიჭებს. შეუძლებელია ამ სიხარულის სიტყვით აღმოთქმა... მაგალითად, ძალზე გამიჭირდა სამხრეთელი ინდოელისთვის იმის ახსნა, რომ ჩრდილოეთში, ტიბეტში წყალი იმგვარად იყინება, რომ მასზე სიარული შესაძლებელია. კი მისმენდა, მაგრამ ვერ იჯერებდა... მსგავსად ამისა, წარმოუდგენელია, აუხსნა ქრისტეს ნათელი ადამიანებს, რომელთაც გულში ქრისტეს მშვიდობა და სიხარული არ განუცდიათ.

როგორ შეიძლება ლოცვის უარყოფა, რომელიც ზეცას სწვდება? ოკეანეში რომ მივცურავდით, ძლიერი სიცხისგან წყალი აორთქლდა, ნისლი წარმოქმნა და წვიმად წამოვიდა. მის წვეთებს ხელი შევუშვირე და გემო გავუსინჯე. მტკნარი იყო - მზის მცხუნვარებამ მარილი არ მიიღო და სუფთა წყალი მიითავისა... ამან ჩემთვის ცხადი გახადა, რომ უფალი ჩვენს ლოცვებს იღებს და მათ ამაოების მიწიერი მტვრისაგან განწმენდს, რომელიც ჩვენი დაცემული ბუნების გამო უნებლიეთ ეკვრის.

შესაძლოა, ზოგი ფიქრობს, რომ უბრალოდ ცუდი განწყობა შევიქმენი ევროპელებზე და უსამართლოდ ვდებ ბრალს, რაც სწორი არ არის - მე მხოლოდ სინდისს ვემორჩილები...

"მოახლოებულ არს ჟამი", ოდეს უფალი მოვიდეს და "...ვაი თქუენდა, მდიდარნო, რამეთუ მიგიღებიეს ნუგეშინის-ცემაი თქუენი. ვაი თქუენდა, გამაძღარნო აწ, რამეთუ გშიოდის; ვაი თქუენდა, რომელნი იცინით აწ, რამეთუ იგლოვდეთ და სტიროდით. ვაი თქუენდა, რაჟამს კეთილსა გეტყოდიან თქუენ კაცნი, რამეთუ ეგრეთვე უყოფდეს ცრუ-წინასწარმეტყველთა მამანი მათნი" (ლუკა 6,25-26).

დღეს საშუალება გვეძლევა, არა მარტო სახარება ვიქადაგოთ, საკუთარი ცხოვრებითაც დავამოწმოთ, რომ ქრისტეს მიერ ვართ გამოხსნილნი. ისეც ბევრი რამ უწყით ქრისტეს შესახებ, ამიტომ სახარების ქადაგებას აღარ საჭიროებთ, არამედ ცოცხალ მოწმობას უფლის შესახებ იმათგან, ვინც უკვე ეზიარა ჭეშმარიტებას და მან გაათავისუფლა ისინი.

ქრისტეს შესახებ ოდენ ცოდნა საკმარისი როდია - იგი საკუთარ გულში უნდა პოვო და შეიმეცნო, მთელი არსებით განიცადო მისი სიყვარული და გააცნობიერო, რაოდენ უსაზღვრო უნდა იყოს ადამიანთა მიმართ მისი სიყვარული, რომელმაც ჩვენს გამოსახსნელად და საცხოვნებლად ზეცით გარდამოსვლისა და ჯვარცმისკენ უბიძგა".