ღირსი ბარსანოფე დიდი და იოანე წინასწარმეტყველი VI საუკუნეში იმპერატორ იუსტინიანეს (483-565) მეფობისას ცხოვრობდნენ და პალესტინაში, ქალაქ ღაზის მახლობლად, ამბა სერიდის მონასტერში მოსაგრეობდნენ.

ღირსი ბარსანოფე ეგვიპტეში დაიბადა და სიყმაწვილიდანვე მეტად თავშეკავებული ცხოვრებით ცხოვრობდა.

ერთხელ, იპოდრომს რომ ჩაუარა, აღტყინებული მაყურებლის დანახვაზე თავისთვის გაუფიქრებია:

- რა თავგამოდებით და გზნებით ეჯიბრებიან ერთურთს ძენი ეშმაკისა და რაოდენი ძალისხმევა გვმართებს ჩვენ, სასუფევლის შვილებს, რომ გამარჯვება მივიღოთ!

ამ ამბიდან მოკლე ხანში ყმაწვილი პალესტინას გაემართა და ხუცეს მარკელას დაემოწაფა.

გარკვეული ხნის შემდეგ - ღაზის სიახლოვეს, ამბა სერიდის მონასტერში გადავიდა და ტაძრის მახლობლად მცირე სენაკში დაემკვიდრა (აღმოსავლეთში კელიები ხშირად კლდის გამოქვაბულებს წარმოადგენდა). მოგვიანებით ამ კელიაში დაეყუდა და აქ სიკვდილამდე 18 წლის განმავლობაში ცხოვრობდა მისი მოწაფე ღირსი იოანე, წმინდა ბარსანოფე კი სხვა ვიწრო სამყოფელში დაემკვიდრა, ისევ მონასტრის მახლობლად.

კაცთაგან განრიდებულმა მოსაგრემ 50 წელი გაატარა სრულ მდუმარებასა და ლოცვაში. იგი მხოლოდ პურითა და წყლით იკვებებოდა. დაყუდებაში გატარებული მრავალი წლის შემდეგ, წმინდა მამამ სულიერი შეწევნის მთხოვნელთა დამოძღვრა იწყო. კითხვებზე პასუხს ის ღირსი იოანეს და ამბა სერიდის მეშვეობით აძლევდა მომსვლელებს, ზოგჯერ კი იოანეს ავალებდა მათ დამოძღვრას. ამბა სერიდი წმინდანის პასუხებს იწერდა. ღირსმა ბარსანოფემ უდრტვინველად დაითმინა მრავალი მძიმე სნეულება და განსაცდელი, რის შემდგომაც უფალმა სასწაულქმედების და წინასწარცნობის მადლით დააჯილდოვა. იგი განასხმიდა ეშმაკებს, კურნავდა უიმედო ავადმყოფებს, ამბა სერიდის მონასტრის მდუმარე ბერს - ექვთიმეს წმინდანმა უწინასწარმეტყველა, რაც სხვა მრავალთან ერთად, ახდა. სნეულები და შეჭირვებულები შვებას პოულობდნენ წმინდა მამის სახელის ხსენებით და მის მიერ ნაკურთხი ნივთების შეხებით.

ღვთის მადლის ესოდენი სიუხვის და მისი ლოცვით აღს-რულებული ამდენი სასწაულის მიუხედავად, წმინდა მამის განმარტოებამ ზოგიერთ მონაზონს ისიც აფიქრებინა, - ამბა სერიდმა ბარსანოფე საკუთარი გავლენის განსამტკიცებლად გამოიგონაო.

მაშინ კი განახვნა სენაკის კარნი ბარსანოფემ, სიყვარულით მიიღო ძმანი, ფერხნი დაჰბანა და კვლავ განმარტოვდა.

მეორედ მისი კარი რამდენიმე წლის შემდეგ, ერთგული და უსაყვარლესი მოწაფის, იოანესთვის გაიღო, რომელიც მაგალითი იყო მორჩილებისა და მისი წინამღვძრობით სულიერად სრულ იქმნა.

წმინდა იოანე მოშურნედ ჰბაძვიდა თავის დიდ მოძღვარს და ამ ღვაწლის ნაყოფად ღვთისგან წინასწარმეტყველების მადლი მიიღო.

როგორც ვახსენეთ, მართალია, დიდი მადლის მფლობელი შეიქნა, მაგრამ დიდი სიმდაბლის და მოკრძალების გამო მასთან მისულ შეჭირვებულთ წმინდა ბარსანოფესთან გზავნიდა.

წმინდა იოანეს დაყუდებიდან 18 წელიწადში ამბა სერიდმა ღვთივ განისვენა, წმინდა ბარსანოფე კი - სრულ მდუმარებას მიეცა, ხოლო წმინდა იოანეს ღვთისგან ეუწყა, რომ ამ ქვეყნიდან ერთ კვირაში გავიდოდა.

მონასტრის წინამძღვრობას ძმათაგან ყველა უარობდა, მაშინ წმინდა იოანემ წმინდა ბარსანოფეს წინასწარმეტყველება გაიხსენა, რომ სავანისთვის ელიანს უნდა ეწინამძღვრა და ასეც მოხდა.

ელიას ძლიერ ეშინოდა, რომ ამ მისიის ტვირთვას ვერ შეძლებდა, ამიტომ იოანეს შეევედრა, კიდევ ორ კვირას ეცოცხლა, რომ ამ საქმეში დაემოძღვრა და შესწეოდა.

ღირსი მამა დასთანხმდა, უფალს კიდევ ორი კვირის სიცოცხლე გამოსთხოვა, ამ დროის ამოწურვის შემდგომ კი ძმებს მოუხმო, სათითაოდ გამოეთხოვა, დალოცა, შემდეგ კი - განმარტოვდა და მშვიდობით შეჰვედრა სული უფალს.

არავინ უწყის, თუ როგორ დაასრულა ამქვეყნიური გზა ღირსმა ბარსანოფემ. ორმოცდაათი წლის შემდგომ იგი კვლავ ცოცხალი ეგონათ, მაგრამ როდესაც იერუსალიმის პატრიარქის კურთხევით, მისი სენაკის კარი შეაღეს, იქიდან ისეთი ცეცხლი გამოვარდა, იქ მყოფნი ძლივს გადაურჩნენ დაწვას.