დღეს მეუფე თადეოზს სიონის ტაძრის ეზოში, მეუფე ათანასეს (ჩახვაშვილი) გვერდით დაკრძალავენ. წუთისოფლიდან მარადიულ სამყოფელში დაბინავებული, უფალთან კიდევ უფრო მეტად ახლოს მყოფი მეუფე, კვლავაც ჩვეული, წრფელი სულით და გულით დაგვლოცავს თავისი მადლიანი მაკურთხებელი მარჯვენით.
"ფეხზე წამომაყენეთ, ქრისტე მოდის, უნდა შევეგებო!."-მეუფე თადეოზმა ეს უკანასკნელი სიტყვები ჩვენთვის, წუთისოფელში დარჩენილთათვის სანუგეშოდ თქვა... რწმენაში გაგვაძლირება.... ამით დაგვანახა, რომ სიცოცხლე გარდაცვალების შემდეგაც გრძელდება და უფალთან ყოფნა მარადიულ სამყოფელშიც არის შესაძლებელი...
მეუფე თადეოზის შესახებ თბილი მოგონება ვთხოვე ჩვენს საყვარელ პოეტს, ემიგრაციაში მცხოვრებ ქალბატონ გიული ჩქარეულს. ქალბატონი გიული ამჟამად ირლანდიაშია და შორიდან ემშვიდობება საყვარელ მეუფეს.


"არც კი ვიცი როგორ დავიწყო...მიჭირს სიტყვების თავმოყრა-დალაგება...ვცდილობ აღვიდგინო მეუფესთან პირველი შეხვედრა...უცხოეთიდან სამშობლოში ახალ დაბრუნებულმა სამების ახალგაზრდულ ცენტრში პოეზიის საღამოზე დავინახე...მაშინვე მიიქცია ჩემი ყურადღება...გასაოცარ სითბოსა და სიყვარულს აფრქვევდა დარბაზში. ულამაზესი ღიმილით ესალმებოდა და ლოცავდა გარშემო მყოფთ. ვერ გავბედე მისვლა...მომერიდა...ასეთი შეხვედრები სხვადასხვა პოეტების საღამოებზე გრძელდებოდა.სხვები მიდიოდნენ,იღებდნენ მისგან ლოცვა-კურთხევას. მე ვერც კვლავ ვერ ვბედავდი. გული კი ძალიან მწყდებოდა, რომ არ ვიცნობდი და ვერ ვიღებდი მისი ხელებიდან იმ სითბოს რასაც სხვებს უშურველად უნაწილებდა... ერთ საღამოს ქალბატონმა მარინა ხარხელაურმა დამირეკა და მითხრა,ჩვენს მიტროპოლიტ თადეოზზე წიგნი იბეჭდება და მიძღვნილი ლექსი ხომ არ გაქვსო. იმავე ღამეს დავწერე და მივუტანე...წიგნშიც შევიდა და ეს ძალიან მეამაყება...მალევე თიანეთის გამგეობამ არაჩვეულებრივი შეხვედრა მოუწყო. მიწვეულ სტუმრებს შორის მეც ვიყავი...იქ, იმ დიდებულ საზოგადოების წინ წავუკითხე და მივართვი ჩემი ლექსი. ასე გავიცანი იმ საღამოს ჩვენი თბილი, ტკბილი, მოკრძალებული და საოცრად ამაღლებული, პოეტური სულის მატარებელი მეუფე თადეოზი. პირველად მაშინ დამლოცა...მერე ისევ უცხოეთში მომიწია წამოსვლა...თვითონაც სამკურნალოდ წამოსული ხშირად ვკითხულობდი მისი ჯანმრთელობის ამბავს...ახლა კი ეს სამწუხარო შეტყობინება...თურმე აღარა გვყავს ჩვენი თავმდაბალი და დიდბუნებოვანი მეუფე...გულის ნაწილი ჩამწყდა და შიგ უსაზღვრო ტკივილმა დაივანა...უკანასკნელად ჩემი მოძღვრის, მამა თავმასის პოეზიის საღამოზე ვნახე...რომ გაიგო ისევ უცხოეთში უნდა წამოვსულიყავი, თავზე დამადო თავისი თბილი ხელები, მომეფერა, გზა დამილოცა და მალე სამშობლოში ჯანმრთელად დაბრუნება მისურვა...მე კი შევპირდი, რომ ჩემს ლიტერატურულ სალონში მისი დიდებული პოეზიის საღამოს ჩავატარებდი...ვერ მოვასწარი...ცოცხალს ვერ შევუსრულე დანაპირები...უფალმა ნათელში გამყოფოს მეუფეო. ჩემი აქ დაღვრილი ცრემლიც ალალი იყოს თქვენთვის...ფიქრით კი მეც ჩემს ტარიელ ხარხელაურთან, მარინა ხარხელაურთან,ერეკლე საღლიანთან, გიორგი ფარეშიშვილთან, ჩემს საყვარელ ,,გუთნელებთან", ჩემს მეგობრებთან, მთელ საქართველოსთან ერთად, სიონის წმინდა ტაძარში დაჩოქილი, ცრემლიანი თვალებით გეთხოვები...თქვენს უკვდავ სულს კი აქედან ისევ თქვენდამი მოძღვნილი ლექსით დავემშვიდობები...
თეა ცაგურიშვილი